przez Nyla Gerhardt

U mojego męża, z którym jestem od 43 lat, zdiagnozowano FTD w 2018 roku, chociaż zauważyliśmy u niego zmiany już w 2016 roku. Brad był oddanym policjantem przez 24 lata, przechodząc drogę od patrolu do instruktora funkcjonariuszy terenowych, następnie do sierżanta, a ostatecznie porucznika. Został wybrany szeryfem hrabstwa, stanowisko, które piastował przez osiem lat aż do przejścia na emeryturę w wieku 53 lat. Mieliśmy szczęście mieć trzech synów, którzy dali nam ośmioro wnucząt.

Od czasu diagnozy mój mąż stracił prawo jazdy, a także większość cech, które pozwoliły mu na udaną karierę w organach ścigania. Na szczęście zachował świetne poczucie humoru i przez większość czasu pozostaje optymistycznie nastawiony.

Walczyliśmy, żeby znaleźć rzeczy, które by go zainteresowały i przykuły jego uwagę, ale ostatnio natknęliśmy się na aktywność, która wydaje się sprawiać mu radość. Nasi przyjaciele wpadli w piątkowy wieczór i udało im się namówić mojego męża, żeby zagrał z nami w grę. Nasi przyjaciele nauczyli nas grać w domino, a ponieważ lubi zadania wymagające liczenia, dopasowywanie liczby kropek na dominie sprawiło, że Brad był zajęty.

Następnego ranka poszliśmy do sklepu i kupiliśmy własny zestaw. Gramy według zasad (w pewnym sensie!), aż ktoś z nas wygra, a potem gramy według własnych zasad, aż wszystkie kafelki zostaną wykorzystane. Cenię sobie te proste chwile interakcji i śmiechu, z okazjonalnym dotknięciem dłoni i spojrzeniem mojego męża z tym starym, znajomym błyskiem w oku. Zdaję sobie sprawę, że nawet to nie potrwa wiecznie, ale na razie czuję się błogosławiona, że znalazłam aktywność, która wzmacnia naszą więź. Życie, nawet w obliczu FTD, jest pełne małych momentów wartych świętowania. Jeśli zdecydujemy się je zauważyć, te chwile mogą stać się wspomnieniami, które będziemy pielęgnować przez całe życie.