Het adagium "een foto zegt meer dan duizend woorden" is meer waarheid dan cliché voor moeder-dochterduo Laura en Sarah Silver. Laura's fotografie stelt haar in staat om te blijven communiceren en contact te maken met haar dochter, zelfs als haar primaire symptomen van progressieve afasie (PPA) toenemen.

Laura, een 61-jarige gepensioneerde geregistreerde verpleegster, kreeg in februari 2020 de diagnose PPA, slechts enkele dagen voordat de wereld een massale sluiting doormaakte als reactie op COVID-19. Maar Laura's leven werd een jaar voor de op handen zijnde wereldwijde pandemie al geteisterd door onverwachte veranderingen.

Laura, die bijna twee decennia als reizende verpleegster heeft gewerkt, werd in 2019 voortijdig ontslagen van een werkopdracht omdat ze zich niet kon herinneren dat ze haar patiënten hun medicijnen moest geven. Binnen enkele maanden zou ze haar verpleegkundige taken niet meer kunnen uitvoeren.

"Ik vergeet dingen een beetje, maar het komt bij me terug", vertelde Laura aan AFTD. “Ik heb het gevoel dat ik een normaal mens ben. Ik zou graag willen dat mensen denken dat ik er uitzie als een normaal mens.”

Fotografie als veilige haven

Een van de manieren waarop Laura heeft geprobeerd een schijn van normaliteit in haar leven te behouden sinds ze door FTD werd beïnvloed, was door haar liefde voor fotografie.

“Ik heb altijd van fotografie gehouden sinds [ik in de] zevende klas zat. Ik weet niet veel over de technieken, maar als ik iets zie, dan klik ik, klik, klik,” deelde ze. "Ik denk dat ik de dingen heel anders zie dan wat andere mensen doen."

Voor Sarah Silver was de fotografie van haar moeder een van hun reddingen tijdens hun FTD-reis. Sarah, enig kind, heeft gedeeltelijke zorgtaken voor Laura op zich genomen. Terwijl haar moeder zelfstandig kan wonen, regelt Sarah alles, inclusief Laura's financiën en belangrijke beslissingen. Fotografie is een van de weinige activiteiten waarbij Laura volledig autonoom blijft, zei Sarah.

“Ik heb het gevoel dat ze in deze zin nog steeds moeder kan zijn, wat de moederrol betekent. Dit is nog steeds iets waar ze veel beter in is dan ik. Ik kan nog steeds van haar leren in deze rol', vertelde Sarah. “Ze heeft haar hele leven [fotografie] gedaan, maar het is erg nuttig geweest tijdens het FTD-proces, omdat het iets is dat ze nog steeds kan doen. Ze is haar vermogen om schoonheid te zien niet kwijtgeraakt,' zei Sarah.

Uitgerust met een oude iPhone, maakt Laura graag foto's van de natuur, vooral bloemen, haar favoriete onderwerpen. Zij en haar familie zijn lid van hun plaatselijke botanische tuin in Denver, CO. In de tuin kan Laura al haar aandacht besteden aan het vastleggen van beelden in plaats van zich te concentreren op de uitdagingen die FTD met zich meebrengt. Ze transformeert haar foto's in wenskaarten. Familieleden en vrienden verwonderen zich over haar foto's, waarbij ze vaak de afdrukken van de kaarten halen en die in plaats daarvan inlijsten, zei Sarah trots.

Laura begint vroege effecten van primaire progressieve afasie te ervaren, zoals moeite met spreken. Met behulp van haar cameratelefoon kan ze zich echter uitdrukken zonder hard te hoeven werken om de nodige woorden te vinden.

"Mijn moeder en ik hebben nog steeds zo'n hechte band dat ik nog steeds altijd weet wat ze zegt," zei Sarah. Maar met haar fotografie 'kan ze communiceren met een grotere groep mensen. Als je iemand haar foto's laat zien, kun je zo inzoomen op haar gedachten, terwijl het moeilijker is om iemand er via een gesprek bij te krijgen.”

Laura voegde eraan toe dat ze door fotografie het gevoel heeft dat ze ondanks haar diagnose nog steeds in staat is haar leven te leiden.

“Waarom leef je je leven niet? Ik zeg vaak tegen mijn [steun]groep dat je zo kunt zijn, of je kunt uitgaan en dingen gaan doen die je kunt doen in plaats van thuis te zitten. Daar komen de foto's om de hoek kijken."

Als u en/of uw dierbare die door FTD is getroffen, geïnteresseerd bent om te worden opgenomen in "Spotlight On...", stuur ons dan een e-mail hier.