Na twee jaar zoeken naar antwoorden om uit te leggen waarom ze zich niet ‘helemaal goed’ voelde, werd bij Tracey Lane begin vijftig de diagnose FTD gesteld, een tijd waarvan ze ooit had gedacht dat die vol opwinding zou zijn, waar zij en haar man naar uitkeken. pensioen.

In een persoonlijk verslag verteld door het tijdschrift Goed om te weten, Lane denkt na over haar FTD-reis en de manieren waarop ze haar diagnose heeft leren accepteren. In het hele stuk beschrijft ze het begin van haar symptomen en hoe haar toestand, ondanks meerdere doktersbezoeken waarbij ze medicijnen kreeg tegen depressie en menopauze, bleef achteruitgaan.

Ze schrijft ook over het verwerken van haar diagnose en hoe ze steun krijgt van familie en verschillende dementiegerelateerde steungroepen.

"Een tijdje na de diagnose was dementie het eerste waar ik 's ochtends aan dacht toen ik wakker werd, en het was het laatste waar ik elke avond aan dacht voordat ik in slaap viel", schrijft ze. “…Maar na de eerste schok kwam ik tot het besef dat ik de kostbare tijd die ik nog had niet kon verspillen door te wentelen en medelijden met mezelf te hebben.”

Lane, grootmoeder van twee kinderen, is nu gefocust op het blijven maken van herinneringen met haar familie, zelfs als de dementie haar op een dag berooft van het vermogen om te herkennen wie ze zijn: “Als de dag uiteindelijk komt dat ik hun gezichten niet meer herken, wil ik om terug te kunnen kijken, de goede tijden te kunnen herinneren en te weten hoeveel ik van ze hield.”

Je kunt het verhaal van Lane lezen hier.