Gouden oudjes, gouden herinneringen

door Chelsi Bisbey

Toen we het woonzorgcentrum van mijn moeder binnenliepen tijdens hun lente-familiecarnaval, ving ik een glimp op van haar op het terras voordat ze ons zag. Ze luisterde naar de live band en mompelde elk woord van het oude Del Shannon-nummer 'Runaway'. Ze glimlachte en haar ogen straalden van opwinding. Ik kon zien dat ze genoot van de vertrouwdheid van de muziek.

In de weken voorafgaand aan het carnaval heeft mama's FTD ons verschillende verwoestende klappen uitgedeeld: ten eerste begonnen onze namen geleidelijk minder te verschijnen in haar gesprekken, en kort daarna noemde ze ons helemaal niet meer bij naam. Toen we onze familie tijdens de vakantie bezochten, herkende ze haar geboorteplaats niet, en ondanks haar levenslange liefde om moeder te zijn, raakte ze in de war of ze nog andere kinderen had, of dat ik meer dan één kind had. Ik voelde me hulpeloos toen ik zag hoe ze de leegte probeerde te vullen die was ontstaan door haar geheugenverlies terwijl ze naar namen en mensen greep die niet bestonden. Dus toen ik haar die dag op het terras zag, met haar handen op het ritme tikkend en de tekst uitsprekend van een liedje waarvan ze elk woord kende, voelde dat als een overwinning. Kijk, FTD! Je hebt niet alles meegenomen!

Mijn hele jeugd door, mijn moeder speelde en zong voor mij de muziek van haar jeugd. De Shirelles, de Drifters en de Carpenters waren de soundtrack van ons leven. Ze speelde de Four Seasons op weg naar de zwemtraining, de Everly Brothers op de rit naar Granny's, de Chiffons als we hartzeer hadden en Lesley Gore voor uitstapjes naar de kruidenierswinkel. Ik voelde me zo opstandig op de dag dat ik mijn moeder ervan overtuigde het risico te nemen haar zorgvuldig geplaagde, besproeide en gevederde pony te ruïneren door de ramen naar beneden te rollen in onze blauwe Chrysler-minibus en "You Don't Own Me" op te starten op weg naar cornflakes te kopen en brood voor de komende week. Nepmicrofoons in de hand, we lachten en zongen samen, een doodgewoon ritje naar de supermarkt veranderde in een met sterren bezaaide voorstelling.

De laatste tijd hebben die golden oldies me geholpen om mijn moeder te herkennen en te herinneren voor wie ze is, in een tijd waarin we ons door haar ziekte vaak meer vreemden kunnen voelen. Door naar 'onze muziek' te luisteren, herbeleef ik de herinneringen en herinner ik me de speciale nuances van haar energie, vreugde en levendigheid in een tijd waarin haar ziekte veel daarvan heeft weggenomen. Die dag op het terras, terwijl ik meezong met Del Shannon, voelde het als vroeger samen zingen in de auto - mijn moeder terug op de leeftijd die ik nu ben, haar dochter op jachtgeweer, proberend de woorden te leren. En toch is deze herinnering bitterzoet, want hoewel herinneringen ophalen aan goede tijden met mijn moeder me vreugde schenkt, wordt het snel gevolgd door gevoelens van wrok jegens FTD en alles wat het ons heeft ontnomen. Ugh! FTD maakt zelfs mooie herinneringen verdrietig. 

FTD veroordeelt mijn moeder en mij tot twee gescheiden werelden: mijn moeder kent zichzelf niet omdat ze zich het verleden niet kan herinneren, en ik, haar verzorger, kan alleen herinner haar door te herinneren aan het verleden. Om hoop te vinden, Ik ontmoet haar in het huidige moment. Als ik mijn moeder op het terras zie zingen en glimlachen, moet ik, nadat ik de vreugde van de herinnering waaraan het me verbindt opnieuw beleef, en nadat ik de steek van verdriet voel omdat ze de herinnering niet met mij kan delen, keer terug naar het huidige moment om ervaringen met mijn moeder te delen en ervan te genieten.

En dat is precies wat ik doe. Ik ga naar het terras, ik zing mee, ik geniet van de zonneschijn van het carnaval en ik geniet authentiek van onze tijd samen. Ik waardeer het moment voor wat het is – niet wat het in het verleden was, en niet wat het had kunnen zijn, als FTD er niet was geweest. Het heden is waar mijn moeder en ik nu onze band smeden.