door Nyla Gerhardt

Mijn echtgenoot van 43 jaar werd in 2018 gediagnosticeerd met FTD, hoewel we al in 2016 veranderingen bij hem begonnen op te merken. Brad was 24 jaar lang een toegewijde politieagent, werkte zich op van patrouille tot trainer van veldofficieren, vervolgens tot sergeant en uiteindelijk luitenant, en werd verkozen tot districtssheriff, een functie die hij acht jaar bekleedde tot hij op 53-jarige leeftijd met pensioen ging. We waren gezegend met drie zonen die ons acht kleinkinderen hebben geschonken.

Sinds zijn diagnose is mijn man zijn rijbewijs kwijtgeraakt, samen met de meeste attributen die hem in staat stelden een succesvolle carrière bij de politie te hebben. Gelukkig heeft hij zijn grote gevoel voor humor behouden en blijft hij meestal opgewekt.

We hebben moeite gehad om dingen te vinden die zijn interesse wekken en zijn aandacht vasthouden, maar we stuitten onlangs op een activiteit die hem blij lijkt te maken. Vrienden van ons kwamen op vrijdagavond langs en konden mijn man overhalen om een spelletje met ons te spelen. Onze vrienden leerden ons hoe we dominostenen moesten spelen, en omdat hij houdt van taken waarbij tellen een rol speelt, hield Brad zich bezig met het matchen van het aantal stippen op de dominostenen.

De volgende ochtend gingen we naar de winkel en kochten onze eigen set. We spelen volgens de regels (soort van!) totdat een van ons wint, en dan blijven we volgens onze eigen regels spelen totdat alle tegels op zijn. Ik koester deze simpele momenten van interactie en gelach, met af en toe een aanraking van handen en een blik van mijn man met die oude vertrouwde twinkeling die danst in zijn grote blauwe ogen. Ik realiseer me dat zelfs dit niet eeuwig zal duren, maar voor nu voel ik me gezegend dat ik een activiteit heb gevonden die onze band versterkt. Het leven, zelfs tijdens FTD, zit vol met kleine momenten die het waard zijn om gevierd te worden. Als we ervoor kiezen ze op te merken, kunnen deze momenten herinneringen worden die we een leven lang koesteren.