door Marti Brandon

Toen ik een klein meisje was, speelde mijn vader altijd countrymuziek tijdens onze familievakanties, met een beetje gospel voor mijn moeder. Die roadtrips waren voor mij van onschatbare waarde, deels omdat we toen allemaal samen waren, en deels omdat mijn vader zong. Hij zong terwijl hij de hand van mijn moeder vasthield, terwijl wij drie kinderen en de hond achterin de stationwagen van het gezin zaten.

De herinneringen die nu het belangrijkst voor me zijn, zijn niet een bezoek aan Disney World of het eten van de kreeftenstaart die papa alleen met mij deelde. Het waren die lange autoritten met het gezin, met papa achter het stuur. We zouden die banden met acht nummers verslijten. Ik was best klein, maar zong toch mee. Als ik mijn ogen sluit, hoor ik papa nog steeds die teksten van John Denver zingen en plotseling worden getransporteerd naar een eenvoudiger tijd. Hij had geen haast meer en we waren allemaal samen.

Pa heeft veel opgeofferd om ons vreugde te brengen, en heeft ons zelfs kinderen naar een privéschool gestuurd. Hij bracht het grootste deel van de jaren 80 door als handelsreiziger, met Pepsi in de hand. Hij werkte hard en die sterke arbeidsethos is hem zijn hele leven bijgebleven. In die handelsreizigerstijd reed hij altijd in een donkerblauwe Cadillac. Hij waste en zette zijn auto's in de was totdat ze 100.000 mijl hadden afgelegd. Hij betaalde driemaandelijkse belastingen en rolde door het leven, altijd klaar voor ons en onze scholing.

Ik heb mijn "doorzetter" arbeidsethos van mijn vader, samen met mijn liefde voor een smetteloze auto. Maar het zijn de roadtrips van Minnesota naar Florida die ik me het meest herinner. De teksten van "On the Road" en "Take Me Home, Country Roads" van John Denver weerklinken in mijn hart omdat ik weet dat onze tijd samen binnenkort ten einde loopt.

Ik kies ervoor om stukjes en beetjes van mijn jeugd met vader te onthouden. Maar nu we met z'n tweeën zijn, kalmeren mijn AirPods ons allebei: de een in mijn oor en de ander in het zijne. We glimlachen naar elkaar en vormen onze eigen cocon in de zon. Ik weet niet zeker waar hij aan denkt als hij zijn ogen sluit en dezelfde liedjes hoort die hem in tranen deden uitbarsten terwijl hij in mijn moeders hand kneep.

Het is zeventien jaar geleden dat mama overleed. Ongeveer 10 jaar geleden begon de reis van mijn vader naar gedragsvariant FTD. Hoewel het observeren van zijn reis niet gemakkelijk was, blijf ik gefocust op de kleine dingen. Ik houd nu zijn handen vast omdat het ons allebei kalmeert. Dit zijn de tijden die ik koester en die ik me zal herinneren.

Ik heb meer kostbare tijd gekregen om als papa's meisje door te brengen. Vandaag is papa in het hospice. Ik weet dat zijn tijd kort is. Maar ik ben zo dankbaar voor alle extra momenten die we hebben gehad. Ik denk dat God me toestond om mijn vader nog steeds als zalf te hebben om mijn hart te kalmeren nadat mijn moeder ons had verlaten.

Het was niet gemakkelijk om zijn achteruitgang te zien. Maar het was een troost voor me om te weten dat hij van me houdt en nog steeds mijn stem kent en mijn glimlach ziet - daarom schrijf ik. En terwijl ik schrijf, glimlach ik door mijn tranen heen. Ik klamp me vast aan de goede herinneringen en laat de rest allemaal gaan.

Er is altijd een seizoen waarin dingen tussen dochters en papa's een moeilijke periode doormaken, maar dit is niet het moment om daar bij stil te staan. Ik weet dat papa nu tevreden is met mijn leven; Ik weet dat hij zelfs trots is. Nu is het tijd om te genieten van elke kleine sprankeling en sluwe glimlach die hij me geeft.

Ik zal mijn herinneringen aan zijn laatste dagen op aarde stevig vasthouden, elk moment koesteren wanneer hij me roept, troost vinden in mijn stem - die kostbare keren dat hij me nog steeds zijn "lieve babymeisje" noemt, maken me altijd aan het lachen. Mijn vader gaat binnenkort naar huis - precies zoals de songteksten van John Denver zeggen.