Kleurboekcollages

van Cathey Merrill

Ron en ik trouwden toen ik 17 was en hij 18, en ons enige kind kwam tijdens ons eerste huwelijksjaar. Het leven in die eerste jaren was op zijn zachtst gezegd moeilijk. Maar achteraf gezien was het een makkie vergeleken met de vijf jaar dat Ron met dementie leefde. Na 50 gelukkige en gezonde jaren samen werd bij Ron de gedragsvariant FTD (bvFTD) vastgesteld. Hij stierf twee maanden vóór onze 57e huwelijksverjaardag, op 12 mei van dit jaar.

Het leven gaat voor mij door, zoals het moet, maar het verdriet moet nog afnemen. Ik probeer te leren wie ik ben zonder mijn levenslange liefde, partner, echtgenoot en vriend aan mijn zijde. Door dat proces heb ik een paar dingen ontdekt die me helpen om ermee om te gaan, en ik ben zelfs begonnen te genieten van mijn eenzame avonden thuis, in plaats van ze simpelweg te tolereren.

Eerst kocht ik een Echo Dot. Op de een of andere manier voel ik me niet zo alleen als ik hardop kan zeggen: "Alexa, speel klassieke gitaar" (of wat ik maar wil horen), en ik krijg onmiddellijk antwoord. De stille leegte vullen met prachtige muziek werkt voor mij heel rustgevend.

Ten tweede vond ik het verrassend prettig om door onze oude fotoalbums te bladeren. Ik weet dat ik een geweldig leven heb gehad, en hoewel ik wist dat Ron tevreden was toen hij gezond was, had ik niet veel nagedacht over hoe hij over zijn leven dacht. Onze fotoherinneringen bevatten zoveel glimlachen en gelukkige momenten dat ik er zeker van ben dat hij ten volle van zijn leven heeft genoten, en deze geruststelling is voor mij een geruststelling.

Eindelijk heb ik troost gevonden in het starten van een project waardoor ik het gevoel heb dat ik weer tijd met Ron doorbreng. Ik ben begonnen met het maken van collages met woorden uit gedichten die hij schreef, creatief gemanipuleerde foto's van hem en kleurboekpagina's die hij in de laatste zes maanden van zijn leven voltooide. Elke avond zaten we een uur aan tafel, meestal in stilte, samen te kleuren in een kleurboek. Het was een rustgevende bezigheid waar Ron van genoot, en de dagelijkse routine waar we op gingen vertrouwen na zijn diagnose omvatte altijd kleuren van 18.00 tot 19.00 uur. Ron kleurde niet binnen de lijntjes en hij wreef vaak zo hard met de kleurpotloden dat hij een gat in het papier zou dragen. Maar dat deed er niet toe, en tijdens zijn afwezigheid koester ik elke pagina.

Ik ben deze collages aan het samenstellen tot een kunstboek, en als het vol is, ben ik van plan een online publicatiesite te gebruiken om een boek te maken dat ik aan onze zoon en kleindochters kan geven. Het is erg belangrijk voor mij om de herinnering aan Ron levend en levendig te houden, en dit project is een manier waarop ik mijn liefde en respect voor hem kan tonen en zijn nagedachtenis binnen onze familie kan eren. Ik hoop en vertrouw erop dat dit project een integraal onderdeel zal worden van mijn genezingsproces terwijl ik doorga met mijn verdriet.