Iskry srebra we włosach
Rzucaj wszędzie błyski światła słonecznego.
Jej spojrzenie obnażyło moją duszę, abym upadła
W jego głębiny; Poszedłem w niewoli.
Upadając na zawsze w jednej chwili,
Z domieszką strachu i słodkiej wzniosłości.
Trzymała mnie tam, tak bezpiecznie i pewnie,
W płynnym pięknie, mocnym i czystym.
Sączyłem i delektowałem się każdą kroplą,
Strach, że wkrótce to się skończy.
Mądrość tylu lat,
Wodospad wielu łez
Napełniło mnie taką słodką niespodzianką.
Jak wpadłem w jej oczy?
Jak to możliwe, że czuję się tak dobrze, jak w domu,
Jakbym nigdy nie musiał być sam?
W jej wspomnieniach zamieszkałem,
Dotykając wszystkich rzeczy, które czuła.
Nigdy nie wiedziałem, że te rzeczy tu są,
Tak daleko, a jednocześnie tak blisko.
Dlaczego nigdy nie patrzyłem tak głęboko
W te oczy, które sprawiły, że płakałam?
Zostałem tam długo, nie chciałem wyjeżdżać,
Nie chcę już więcej smucić się.
Ale kiedy w końcu się wzniosłem,
Odkryłem, że moja dusza się pogodziła.
Spojrzałem znów w jej oczy,
Ale znalazłem stare, znajome przebranie.
Nie było głębin, nie było niewoli.
Znów nie było nikogo.
Płakałam z radości, że to zobaczyłam
Czego nie widziano ani wcześniej, ani później.
Płakałam z przeszywającego, tęsknego bólu
Znów zobaczyć jej pustą twarz.
Nie wiem, co doprowadziło mnie do głębi
W jej oczy, ale zostanę
Cień tych chwil bliskich,
Za pęknięcia w czasie, gdy czuję strach.
Iskry srebra w jej włosach,
Wszędzie błyski słońca.

— Sarah Kneeland, była opiekunka FTD

zdjęcie zrobione przez Anna Szwet z Pexels