przez Shane’a Cunninghama

W krótkim czasie przyleciałem do Utah, aby wypracować dla ciebie nowe warunki mieszkaniowe. bvFTD wyczerpało wszystkich, którzy Cię kochają i którzy bohatersko się Tobą opiekowali w pięciu różnych sytuacjach życiowych w ciągu ubiegłych czterech lat.

Jesteśmy już piętnasty rok tej wspólnej podróży.

Twoim marzeniem przez całe życie było zamieszkanie ze swoją siostrą bliźniaczką, abyśmy mogli „razem się zestarzeć”. Przez te ostatnie dwa lata wkroczyła i zapewniła ci opiekę w najbardziej kochający możliwy sposób.

Teraz po raz pierwszy wprowadzisz się do pięknego domu opieki. Tam wszyscy doskonale znają się na Twojej opiece i możliwe będzie nawiązanie nowych kontaktów. Tak bardzo się staraliśmy, kochanie, zapewnić ci to, czego potrzebowałaś przez te ostatnie cztery lata. po prostu zabrakło nam „nas”. Podczas gdy twoja siostra i ja jesteśmy smutni, a twoja słodka córka cierpi, widzimy potencjalne korzyści, które wykraczają poza nasze indywidualne możliwości. Mamy nadzieję, że Twoje ostatnie kilka miesięcy nie będzie „mniejsze niż”, ale „więcej niż”.

To jest miasto, w którym się poznaliśmy i nasza miłość rozkwitła. To tutaj uczęszczałam do szkoły, a ty poświęciłaś większość swojego wczesnej kobiecości, aby zostać matką i pomagać mi w edukacji na Uniwersytecie Brighama Younga. Przez dwadzieścia pięć lat naszego pięknego życia zawsze byłeś bardzo ofiarny. Ale potem bvFTD zmieniło wszystko. Byliśmy złamani przez lata! Teraz „radzimy sobie lepiej, bo wiemy lepiej”.

W drodze do domu zawiozłem cię obok każdego z naszych mieszkań z pierwszych czterech i pół roku naszego wspólnego życia. Byłem zdumiony, że prawie czterdzieści lat później każdy z tych starych domów i mieszkań w pobliżu kampusu BYU pozostaje nienaruszony i zamieszkany. Gdy przechodziliśmy obok, zatrzymywałem na chwilę samochód i zadawałem pytania na temat każdego domu. Szybko stało się jasne, że większość naszych wspomnień należy teraz do mnie i tylko do mnie. Zatrzymaliśmy się, aby zrobić sobie zdjęcie w naszym ostatnim miejscu zamieszkania z tych lat BYU – gdzie przywieźliśmy do domu dwójkę naszych pierwszych dzieci, Chrisa i Jordyn. I chociaż nie pamiętałeś, co się wydarzyło, była miłość i szczęście!

W drodze powrotnej do domu Jordyn zdałem sobie sprawę, że to był ostatni raz, kiedy zwiedzaliśmy początki naszego życia i że nasze niegdyś wspólne wspomnienia są teraz w posiadaniu tylko mnie. Płakałem, ale ukrywałem przed tobą łzy. (Łzy, których nie jesteś już w stanie zrozumieć.) Minęliśmy kampus i Centrum Szkolenia Misjonarzy, gdzie spotkaliśmy się po raz pierwszy, i ogarnął mnie smutek, gdy rozpoznałem kruchość i ulotność tego, co było.

W tym momencie radio zaczęło puszczać „Maneater” Hall & Oates i tak po prostu ożyliście. Kiedy twoje ręce naśladowały taniec w słaby i zatrzymany sposób, powiedziałem sobie: „Tutaj!”

A potem, gdy skręciliśmy w podjazd, w radiu leciała odpowiednia piosenka z lat osiemdziesiątych. Kiedy John Cougar Mellencamp wykrzykiwał: „Krótka piosenka o Jacku i Diane”, przypomniało mi się: „O tak, życie toczy się dalej, długo po tym, jak minie już dreszczyk emocji…”

Każda chwila naszej podróży była dla mnie tego warta, Faye. Dziękuję, że dałeś mi całą miłość, jaką w sobie miałeś. Byliśmy wtedy i pozostajemy „dwojgiem amerykańskich dzieciaków, które robią wszystko, co w ich mocy”.