Doniesienie prasowe autorstwa Wiadomości ze spektrum 1 w Ohio pokazuje, że roaming w FTD ma ukryty powód i że partnerzy opiekujący się mogą podjąć kroki, aby uczynić takie zachowanie bezpieczniejszym dla osób, u których zdiagnozowano tę chorobę.

W raporcie reporterka Kimberly Perez rozmawia z Carol Jeran z Cleveland, partnerką w opiece nad jej mężem Jimem, u którego zdiagnozowano FTD. Jim pracował wcześniej w elektronice i w miarę pojawiania się objawów zaczął majstrować przy urządzeniach elektronicznych w domu. Jim także zaczął wędrować, Jeran powiedział Perezowi.

Roaming w FTD różni się od zachowania wędrowniczego w chorobie Alzheimera. W chorobie Alzheimera błąkanie się często jest spowodowane dezorientacją lub zapomnieniem czegoś (na przykład wejściem do pokoju bez pamiętania, dlaczego to zrobiono). Wędrówka w FTD może jednak być zachowaniem kompulsywnym (które jest powszechne w FTD), reakcją na określony bodziec (taki jak stresujące środowisko) lub, jak podkreślono w raporcie, niezaspokojoną potrzebą zdiagnozowanej osoby. Ponieważ FTD może wpływać na komunikację, osobie chorej może być trudno powiedzieć swoim bliskim, co jest nie tak, co może prowadzić do pozornie niezapowiedzianego przemieszczania się, co może zaskoczyć partnerów opieki.

Z raportu wynika, że pomocne może być wyprzedzenie zachowań związanych z roamingiem w momencie ich wystąpienia. Wiele placówek opieki długoterminowej i placówek dziennych uwzględnia zachowania związane z roamingiem w planach opieki, a czasem nawet w ich architekturze. Na przykład Centrum Dzienne dla Dorosłych im. Króla Dawida, które odwiedza Jim, skupia się wokół dużego, okrągłego korytarza.

„Zaprojektowano go celowo, aby promować chodzenie, ponieważ wiele osób z demencją, jak to się nazywa, [wędruje], czyli spaceruje” – powiedziała Tina Witt, dyrektor ośrodka. „To zapewnia im przestrzeń do działania. To duży okrąg.”

W domu Jeran zainstalował zamki u szczytu drzwi, aby zapewnić Jimowi bezpieczniejsze ścieżki do poruszania się. Umieściła także Apple AirTag w jego butach na wypadek, gdyby wyszedł z domu. Witt zauważył, że dodatkowych zamków do drzwi należy używać tylko wtedy, gdy w domu są inne osoby, w przypadku pożaru lub innego zagrożenia.

Przewidywanie potrzeb zdiagnozowanej osoby może również pomóc w roamingu – dodaje Witt.

„Często zakładamy, że to demencja i chodzą bez celu” – mówi Witt. „Przeważnie dzieje się tak dlatego, że mają potrzebę, która nie jest zaspokajana. Czy są spragnieni, głodni, zmarznięci, gorący? Być może jest to ból. Zapytaj więc kogoś: „Czy mogę ci coś przynieść?” Jesteś spragniony?' Możesz przejść przez [serię] pytań, aż znajdziesz właściwą rzecz.

Jeran mówi, że aktywne podejście do Jima znacznie im pomogło w poruszaniu się po FTD.

– Może po prostu jest spragniony, ale nie może mi tego powiedzieć. Kiedy będzie [wędrował], dam mu przekąski. Siadam obok niego i bawię się z nim. Jeśli zaspokoisz jego potrzeby, będzie dobrze. Po prostu czasami trudno to stwierdzić” – powiedział Jeran. „Jestem naprawdę zaszczycona, że mogę się nim teraz opiekować, ponieważ on opiekował się mną przez całe życie. Jesteśmy w innej podróży, ale to dobra podróż.

Jak podkreśla raport, roaming w FTD to nie to samo, co wędrówka w chorobie Alzheimera. Więcej informacji na temat roamingu i sposobów zarządzania nim można znaleźć w artykule Wiosenne wydanie 2013 Partnerzy w FTD Care.

Masz pytania dotyczące wędrówki i roamingu? Infolinia AFTD zawiera odpowiedzi, których szukasz – możesz skontaktować się z infolinią pod adresem 1-866-507-7222 Lub info@theaftd.org.