Badanie opublikowane w czasopiśmie medycznym Kora podkreśla importArozróżnienia pomiędzy różnymi rodzajami odhamowania w bvFTD.

Badanie przeprowadziły Lara Migliaccio i Bénédicte Batrancourt z zespołu FrontLab w Paris Brain Institute. Do badania naukowcy zrekrutowali 23 uczestników z bvFTD i 24 uczestników z grupy kontrolnej ze szpitala Pitié-Salpêtrière w Paryżu.

Uczestnicy zostali poproszeni o spędzenie 45 minut samotnie w pokoju przypominającym poczekalnię i pozwolono im na swobodną interakcję ze wszystkim, co się w nim znajduje (od jedzenia i napojów po czasopisma i gry), podczas gdy badacze obserwowali ich zachowanie za pomocą kamer. Według badania zarówno osoby z diagnozą bvFTD, jak i bez niej wykazywały pewien poziom odhamowania, ponieważ były same w pomieszczeniu, chociaż odhamowanie było znacznie bardziej widoczne u osób z bvFTD.

Badacze podzielili nieskrępowane zachowania na trzy kategorie:

• Zachowania kompulsywne: Powtarzające się ruchy lub czynności, takie jak pocieranie rąk lub otwieranie i zamykanie okna.
• Zachowania impulsywne: Zazwyczaj charakteryzują się pojawieniem się silnych emocji, do zachowań tych zalicza się krzyk, śmiech i taniec.
• Zachowania pozbawione zahamowań społecznych: działania podjęte przez osobę, która nie przestrzegała norm społecznych, takie jak nadmierna znajomość innych lub nieprzestrzeganie instrukcji zawartych w badaniu.

Oprócz odnotowania różnic między rozhamowanymi zachowaniami badacze podkreślili również, że im bardziej aktywna była osoba z bvFTD, tym mniejsze było prawdopodobieństwo, że wykaże ona społecznie rozhamowane zachowania. Ogólny poziom rozhamowania uległ także zmniejszeniu, gdy osoby z bvFTD były skupione na wykonaniu zadania, takiego jak wypełnienie kwestionariusza przekazanego im przez badaczy.

W związku z tym naukowcy uważają, że utrzymywanie stymulacji osób z bvFTD może być pomocne w ograniczaniu rozhamowania, a także frustracji i pobudzenia. Jednakże stymulacja może okazać się szkodliwa, jeśli nie zostanie zapewniona prawidłowo, ponieważ osoby z bvFTD często wpadają w stres, gdy muszą wykonać czynności, które objawy utrudniają lub uniemożliwiają. Naukowcy zalecają indywidualizację zajęć w oparciu o czyjeś hobby i zainteresowania lub które odpowiadają typowym zadaniom domowym, do których są przyzwyczajeni.

„Otępienie czołowo-skroniowe musi wyjść na powierzchnię z niewidzialności. Ponieważ pacjenci nie są w stanie szukać opieki, co jest powszechne w przypadku chorób neurobehawioralnych, tak naprawdę nie mają własnego głosu”. Migliaccio powiedział Wiadomości z neurologii. „Jeśli chodzi o opiekunów, często czują się zagubieni, ponieważ pacjenci są młodzi i rzadko cierpią na choroby współistniejące. Domy opieki i szpitale nie są dla nich odpowiednimi miejscami.

Kliknij tutaj przeczytać artykuł z AFTD's Partnerzy w FTD Care, który dostarcza więcej informacji na temat odhamowania w bvFTD.

Kliknij tutaj aby dowiedzieć się więcej o bvFTD.