Emerytowany redaktor naczelny Lonny Cain z Czasy (Ottawa, Illinois) w niedawnym artykule opowiedział, jak koszykówka pomaga mu komunikować się i utrzymywać więź ze swoim wieloletnim przyjacielem Randym, który cierpi na pierwotną afazję postępującą (PPA).

Cain zauważa, że nie pamięta, jak duet się poznał, zastanawiając się, że Randy mógł po prostu pewnego dnia pojawić się u jego drzwi, gdy byli nastolatkami, co robił często. Kiedy Randy go odwiedzał, często przychodził z piłką do koszykówki i pytał, czy Cain nie chce „strzelić do kosza”.

„Często tego nie robiłem, ale… nie chodziło tylko o strzelanie do kosza” – pisze Cain. „Mógłby to zrobić sam. Ale nie czuł się dobrze, gdy był sam. Więc pobawiliśmy się w jego domu w KONIE.

Jednak Cain zauważa, że zabawa w HORSE nie jest już możliwa ze względu na trudności Randy'ego w komunikacji wynikające z jego diagnozy, w tym problemy w składaniu zdań i rozumieniu, co mówią inni. Jako zaburzenie FTD, PPA zaczyna się w ośrodkach mowy i języka w mózgu i może powodować trudności z mówieniem, przypominając znaczenia słów, Lub znalezienie właściwych słów powiedzieć m.in. Jednak trudności komunikacyjne Randy'ego nie staną na przeszkodzie przyjaźni jego i Caina.

„Nie potrzebował słów, żeby strzelić lub podać do mnie, gdy podszedłem do kosza” – napisał Cain. „Kiedyś trenował koszykówkę i był w swoim żywiole”.

Cain skupił się na jednym dniu spędzonym razem, aby zilustrować, w jaki sposób porozumiewali się za pomocą koszykówki. Dzień zaczął się od gry w koszykówkę w parku obok domu Randy’ego – Cain zauważa, że choć walczyli o trafienie do kosza, duet nadal świetnie się bawił. Cain powiedział, że Randy wyrażał frustrację, gdy nie trafił, ale dołączył do niego w wiwatowaniu, gdy któryś z nich w końcu zdobył bramkę.

„Odbyłem świetną pogawędkę z Randym, ale nie były to zwykłe przekomarzania się” – mówi Cain. „Połączyliśmy się z mową ciała i mnóstwem śmiechu. Kiedy strzały poszły szeroko, spojrzeliśmy na siebie i śmialiśmy się. Głośno. Po jego szerokim uśmiechu wiedziałam, że chciał mi powiedzieć, że ludzie nas obserwują i śmieją się z nas.

Później oboje zwiedzili swoją dawną dzielnicę – Cain wspomina, że Randy wyrecytował na głos adres, mijając dom swojego dzieciństwa. Znajdując w pobliżu nowy park, obaj skorzystali również z okazji, aby zagrać w baseball i kolejną rundę koszykówki.

„To był dobry dzień” – pisze Cain. „Jego żona Ann powiedziała mi, że nie ma nic złego w powtarzaniu tych samych rzeczy. Jest więc prawdopodobne, że zrobimy to jeszcze raz.”

Cain zauważa, że Ann opracowała własne narzędzia i metody komunikacji z Randym. Pomimo nadchodzących trudności Ann podkreśliła Cainowi, że Randy „nadal jest słodki i szczęśliwy, a więc przede wszystkim prowadzi dobre życie”.

„To Randy, którego pamiętam i nadal znam – żartuję, śmieję się i uśmiecham szeroko” – powiedział Cain.

Cain kończy artykuł zauważając, że zostawił piłkę do koszykówki w domu Randy'ego jako stałe zaproszenie do ponownej gry wkrótce i nawiązania więzi bez słów.

Chociaż FTD może utrudniać komunikację, cieszenie się hobby lub odwiedzanie ulubionych miejsc, istnieje wiele sposobów, dzięki którym osoby, u których zdiagnozowano chorobę, partnerzy w leczeniu i członkowie rodziny, mogą nawiązać kontakt, nawiązać więź i stworzyć nowe wspomnienia. Czasy Cape Cod felietonista Saralee Perel opowiada, jak samo zobaczenie, jak jej mąż chory na FTD delektuje się pysznym ciastem, może stworzyć zapierającą dech w piersiach, pełną spełnienia chwilę.