De zomer van 2007 bleek een van de moeilijkste tijden in ons huwelijk te zijn. De subtiele veranderingen bij mijn vrouw Gretchen waren iets meer dan een jaar geleden begonnen, maar waren de laatste tijd veel dramatischer geworden en moeilijker te anticiperen of uit te leggen. Toch brachten we zondagmiddagen vaak door met wandelen langs de oever van Lake Michigan, en af en toe gingen we zwemmen. Hoe de week ook was verlopen, onze zondagse wandelingen boden ons tijdelijk uitstel.

Op deze specifieke zondag kwamen we vlak bij zonsondergang aan op het strand. De lucht was zwoel, heet en zwaar, en er was geen briesje uit het meer dat verlichting bood. We liepen een flink eind voordat Gretchen voorstelde, zoals ze bijna altijd deed, om een duik te nemen. Het ontbreken van badkleding of handdoeken was voor haar nooit een afschrikmiddel, en ik moest toegeven dat het koele water van het meer een verleidelijke onderbreking van de hitte bood. Gretchen ging het water in en ik trok mijn T-shirt uit en legde de medailles die ik ernaast droeg, voordat ik haar naar binnen volgde.

We speelden en spetterden als een stel tieners, terwijl de wazige zon onder de skyline van Chicago zakte. Terwijl de duisternis inviel, pakten we onze spullen bij elkaar en klotsten terug naar de truck.

Toen ik thuiskwam, besefte ik dat ik mijn kruisbeeld en de St. Christopher-medaille op het strand had achtergelaten. Ik was er kapot van, want deze huwelijks- en jubileumcadeaus van Gretchen droeg ik elke dag. Ze zei dat ik me geen zorgen hoefde te maken en verzekerde me dat ze de volgende dag terug zou gaan om ze te zoeken. Toch was ik razend. We hadden kilometers strand afgelegd en het tij zou zeker stijgen. Ik wist niet eens met zekerheid waar we waren gestopt. Haar woorden van kinderlijke hoop vielen in mijn hartverscheurende oren.

Toen de volgende middag op het werk de telefoon ging, waren mijn gedachten niet meer bij de medailles. Voordat ik zelfs maar hallo kon zeggen, barstte Gretchen in lachen uit en riep uit: 'Ik heb ze gevonden!'

“Wat gevonden?” Ik heb gevraagd.

‘Je medailles.’

Toen ik die avond de oprit opreed, stond mijn vrouw glimlachend, mijn medailles trots uitgestald buiten haar blouse. Ik huilde van ongeloof en opluchting. Gretchen giechelde. Ik omhelsde haar een hele tijd stevig en zij hing de medailles weer om mijn nek.

Een paar weken later kregen we de diagnose FTD van Gretchen, en onze levens waren voor altijd veranderd. Naarmate de jaren verstreken en de ziekte voortschreed, dacht ik vaak aan die dag terug, waarbij ik de overweldigende liefde en vreugde die ik had gevoeld opnieuw beleefde. Eén ding dat FTD nooit van ons kan stelen, is de toevlucht die we vinden in de gelukkige herinneringen aan onze dierbaren.