Zilveren vonkjes in haar haar
Werp overal glinsteringen van zonlicht.
Haar blik legde mijn ziel bloot om te vallen
In de diepte; Ik ging, in de ban.
Voor altijd tuimelend in een moment tijd,
Met vermengde angst en zoet subliem.
Ze hield me daar vast, zo veilig en zeker,
In vloeibare schoonheid, sterk en puur.
Ik dronk en genoot van elke druppel,
Bang dat het binnenkort stopt.
De wijsheid van zoveel jaren,
De waterval van vele tranen
Het vervulde mij met zo'n zoete verrassing.
Hoe kwam ik in haar ogen?
Hoe kon dit zo goed voelen, als thuis,
Alsof ik nooit alleen hoefde te zijn?
In haar herinneringen woonde ik,
Ze voelde alles wat ze had gevoeld.
Ik had nooit geweten dat deze dingen hier waren,
Zo ver weg en toch zo dichtbij.
Waarom had ik nog nooit zo diep gekeken?
In die ogen die me deden huilen?
Ik bleef daar lang hangen, had er een hekel aan om te vertrekken,
Ik wil niet nog een keer treuren.
Maar toen ik eindelijk opsteeg,
Ik merkte dat mijn ziel het goed had gemaakt.
Ik keek weer in haar ogen,
Maar vond de oude vertrouwde gedaante.
Er waren geen diepten, er was geen slavernij.
Opnieuw was er helemaal niemand.
Ik huilde van vreugde toen ik een glimp opving
Dat hebben we nog nooit eerder gezien, en ook daarna niet meer.
Ik huilde van pijnlijke, verlangende pijn
Om haar lege gezicht weer te zien.
Ik kan niet weten wat mij diep heeft geleid
In haar ogen, maar ik zal blijven
De schaduw van die momenten dichtbij,
Voor scheuren in de tijd als ik angst voel.
De zilveren vonken in haar haar,
Overal was het zonlicht te zien.

— door Sarah Kneeland, voormalig FTD-verzorger

foto door Anna Schvets van Pexels