van Shane Cunningham

Ik ben op korte termijn naar Utah gevlogen om nieuwe woonarrangementen voor je uit te werken. bvFTD heeft iedereen uitgeput die van je houdt en die de afgelopen vier jaar heldhaftig voor je heeft gezorgd in vijf verschillende woonsituaties.

We zitten in ons vijftiende jaar van deze reis samen.

Je levenslange droom was om bij je tweelingzus te gaan wonen, zodat ‘we samen oud kunnen worden’. En de afgelopen twee jaar heeft ze op de meest liefdevolle manier voor je gezorgd.

Nu verhuist u voor het eerst naar een prachtige assistentiewoning. Daar is iedereen goed op de hoogte van jouw zorg en is het mogelijk om nieuwe verbindingen te leggen. We hebben zo hard geprobeerd, mijn liefste, om te voorzien in wat je nodig had de afgelopen vier jaar; we hadden gewoon geen ‘ons’ meer. Terwijl je zus en ik verdrietig zijn, en je lieve dochter pijn heeft, zien we potentiële voordelen die verder gaan dan onze individuele capaciteiten. En we hebben hoop dat uw laatste paar maanden niet ‘minder dan’ zullen zijn, maar ‘meer dan’.

Dit is de stad waar we elkaar ontmoetten en onze liefde bloeide. Hier ging ik naar school, en jij hebt een groot deel van je vroege vrouwelijkheid opgeofferd om moeder te worden en mij te helpen met mijn opleiding aan de Brigham Young University. Gedurende de vijfentwintig jaar van ons mooie leven samen was je altijd zo zelfopofferend. Maar toen veranderde bvFTD alles. We waren jarenlang kapot! Nu doen we het ‘beter, omdat we beter weten’.

Op weg naar huis reed ik je langs elk van onze appartementen uit die eerste viereneenhalf jaar van ons leven samen. Ik was verbaasd dat, bijna veertig jaar later, al die oude huizen en appartementen in de buurt van de campus van de BYU intact en bewoond bleven. Als we langskwamen, stopte ik de auto even en stelde ik u vragen over elk huis. Het werd al snel duidelijk dat de meeste van onze herinneringen nu van mij zijn, en van mij alleen. We stopten om een foto van ons te maken in ons laatste huis uit die BYU-jaren – waar we onze eerste twee kinderen, Chris en Jordyn, mee naar huis namen. En hoewel je het je niet kon herinneren, was wat daar gebeurde liefde en geluk!

Op de terugweg naar het huis van Jordyn besefte ik dat dit de laatste keer was dat we het begin van ons leven zouden verkennen, en dat onze ooit gedeelde herinneringen nu alleen in mijn bezit zijn. Ik huilde, maar verborg de tranen voor jou. (Tranen die je niet langer kunt begrijpen.) We zweefden langs de campus en het Missionary Training Center, waar we elkaar voor het eerst ontmoetten, en verdriet omhulde me toen ik de kwetsbaarheid en vluchtige aard herkende van wat was.

Op dat moment begon het radiostation 'Maneater' van Hall & Oates te spelen, en zomaar kwam je tot leven. Terwijl je handen het dansen nabootsten op je zwakke en stilstaande manier, zei ik tegen mezelf: "Daar ben je!"

En toen we de oprit opreden, klonk er een passend liedje uit de jaren tachtig op de radio. Terwijl John Cougar Mellencamp uitriep: ‘Een deuntje over Jack en Diane’, werd ik eraan herinnerd: ‘Oh ja, het leven gaat door, lang nadat de spanning van het leven verdwenen is…’

Elk moment van onze reis is voor mij de moeite waard geweest, Faye. Bedankt dat je mij alle liefde hebt gegeven die je in je had. We waren toen en blijven “twee Amerikaanse kinderen die hun best doen.”