Het verdriet veroorzaakt door FTD is hardnekkig en duurt tot ver na het einde van het FTD-traject voor familie en vrienden. Echter, als auteur en steungroep als vrijwilliger Scott Roos Zoals blijkt uit het volgende essay, kan schrijven een krachtig hulpmiddel voor genezing zijn, ongeacht of je gepubliceerd wilt worden of niet.

Geen enkele andere prestatie betekent meer voor mij dan de tijd die ik heb besteed aan het proberen een goede echtgenoot te zijn voor mijn vrouw Maureen. Ruim vier jaar na haar overlijden werk ik nog steeds om haar herinnering levend te houden. Dit omvat het schrijven en delen van ons boek. De vraag: “Hoe schrijf je een boek?” komt vaak ter sprake.

Er komen nog meer vragen binnen: ‘Hoe begin ik,’ ‘Wat neem ik op of sluit ik uit’, ‘Wie zou mijn publiek moeten zijn’ en ‘Is het belangrijk om gepubliceerd te worden?’ De meest gestelde vraag aan mij was: “Was het genezen? Zal het MIJ helpen genezen?”

Die laatste vraag raakt mijn hart. Meestal vraag ik terug: “Waar wil je van genezen?” Dat zet de sluizen open en we kunnen samen lekker huilen.

Wij genezen niet van verdriet. Het verdriet blijft bij ons. Als uw verdriet echter gepaard gaat met gevoelens van ontoereikendheid, schuldgevoel, woede of verzwakkend verdriet, zoek dan genezing hiervan. Zal het schrijven van een boek al die emoties genezen? Ja, het zal de genezing op gang brengen, maar het is niet alleen het boek, maar de hele ervaring die je verandert.

Schrijf voordat je het boek schrijft. Ik zal met mijn laatste adem prediken: “Hou je momenten bij.” Schrijf die kleine aantekeningen in de marges van boeken of stukjes papier die je in een la legt voor later. Houd de stem van uw geliefde levend. Tijdens de FTD van Maureen, ongeveer zes weken voordat ze overleed, sprak ze mij toe met drie woorden: ‘Wij zijn wij.’ Ze hebben mij hard getroffen. Die avond uitgeroeid, krabbelde ik ze nog steeds snel op een stuk papier dat nu de basis heeft gevormd van een outreach-website en nog veel meer in mijn leven.

Zet je hoofd op orde. Je kunt schrijven terwijl je nog verdrietig bent. Je kunt in korte perioden schrijven, afgestemd op de eisen van het leven. U moet zich echter wel engageren. Beschouw schrijven als een van die ‘slechte gewoonten’ die je simpelweg niet kunt doorbreken. Weet dat je overal en op alles kunt schrijven. Een geleende pen en een servet werden nog eens negen in een klein koffietentje toen ik een gesprek van lang geleden met Maureen moest uitkrabben – alsof haar stem het voor de laatste keer reciteerde.

Schrijf met passie en waanzin. Romanschrijver Anne Lamott moedigt een eerste versie aan als de ‘down draft’, waarbij je zoveel mogelijk op papier moet krijgen. Denk aan kwantiteit, niet aan kwaliteit. Als je net als ik bent, zal dat moeilijk zijn, maar niemand leest dit concept behalve jij. Dwing jezelf om dit in een gecomprimeerde periode (maximaal drie maanden) te doen. Verzamel al die stemmen, herinneringen en gevoelens en zet ze op papier (of scherm). Het sorteren komt later.

Bewerk door meer te schrijven. Pas nadat je je geheugen van alle spraakzame momenten in je hoofd hebt uitgeput, herlees je wat je hebt geschreven. Alleen al die daad zal twee doelen bereiken: de momenten benadrukken die je bent vergeten en verbale bruggen tussen je gedachten identificeren. Hoe dan ook, je zult meer schrijven. Lamott noemt dit de ‘up draft’ – waarbij je begint met het opknappen ervan.

Stop misschien hier. Jouw pad naar dit punt is vaak genoeg om die genezing of afsluiting te vinden. John Pavlovitz zei over het verliezen van een belangrijk iemand in je leven: ‘Je verliest het deel van jezelf dat alleen zij kenden. Je verliest een deel van je verhaal.” Door die gesprekken en ervaringen op te schrijven, bewaar je die momenten samen. Dat alleen kan voldoende zijn. Onderschat niet de waarde van het delen van die persoonlijke momenten met degenen die er het meest toe doen. Mijn grootmoeder schreef haar leven heel eenvoudig op, zonder de bedoeling een formeel boek te schrijven. De familie koestert het en herleest het vaak.

Onderzoek uw doelgroepen. Als je die extra stap wilt zetten en je boek onder de aandacht wilt brengen van een groter publiek, zoek dan uit wie dat zijn. Vraag jezelf af: “Waarom schrijf ik dit?” of “Voor wie schrijf ik dit?” Onderzoek wie baat zou hebben bij jouw boek. Loop langs de boekwinkels (die hebben ze nog). Wil je dat ze het in zelfhulp, non-fictie, medisch of ergens anders plaatsen? Deze vragen kunnen u helpen bij uw eigen bewerking.

Zoek hulp. We spreken hierover in de FTD-zorg, ‘vind je ondersteuningsnetwerk’. De afronding van het boek heeft die ondersteuning nodig. Je hebt structurele redacteuren nodig (stroomt het), grammaticale redacteuren (hoe goed je ook bent), omslagontwerpers, en om je ISBN te kopen (elke versie heeft er één nodig: hardback, paperback, digitaal, audio, enz.). Een goede redacteur heeft contacten voor de opmaak, zodat u deze naar een drukkerij kunt uploaden.

Wees moedig. Neem contact op met zoveel mogelijk uitgevers. Begrijp dat niemand zoveel van uw ‘kind’ houdt als u. Sommigen zullen brutaal hardvochtig zijn, en velen reageren NOOIT (staat zo op hun website). Probeer je daardoor niet te laten afschrikken. Identificeer degenen die gespecialiseerd zijn in uw boektype of beginnende auteurs. Zij vertellen u op hun website of zij manuscripten aannemen, en zo ja, welke en welke inlevercriteria gelden. Stuur niet je hele baby – niets zorgt ervoor dat hij sneller weggegooid wordt. Vaak willen ze de eerste vijfentwintig pagina's of drie hoofdstukken en willen ze weten waar je je in het proces bevindt. Ik vond het het beste om het eerst door de editor te laten lopen. Het punt is: laat de stemmen van jou en je geliefde horen. Je zou iemands ziel kunnen raken.

Geloof in jezelf. Eind 2020 zette ik druk op uitgevers. Tijdens COVID nam niemand risico's met nieuwe auteurs. Boekwinkels verkochten alleen datgene waarvan ze wisten dat het snel verkocht zou worden. Elke deur die ik probeerde in mijn gezicht te sluiten, waarbij velen mijn onderwerping niet eens openden. Obstakels werden kansen en ik veranderde van koers. Ik heb het in eigen beheer uitgegeven bij Amazon. Binnen drie maanden ben ik van die beslissing naar de notering gegaan.

Laat het oordeel achter bij de deur. De meesten van ons zien onze ergste criticus elke ochtend in de spiegel. Net als bij het mantelzorgtraject heb je je best gedaan. Accepteer en hou van jezelf. Omdat de meeste beoordelingen positief zijn, ontvang je toch enkele negatieve beoordelingen. Ze kennen jouw reis niet. Ze hebben niet in jouw schoenen gelopen. Negeer hun. Laat ze je vreugde niet stelen.

Vieren. 80% van de Amerikanen denkt dat ze een boek willen schrijven. Slechts ongeveer 15% begint er een te schrijven. Slechts ongeveer 6% krijgt het half geschreven. Ongeveer 1% voltooit uiteindelijk een boek, en slechts een tiende van de 1% krijgt het gepubliceerd. Begin gewoon met schrijven. Dat alleen al plaatst je in de 15%. Hoe ver je ook komt, vier de stemmen die je hebt vastgelegd.

Zult u genezing ervaren in de woorden die u deelt of in uw reis om ze te verzamelen? Ja, de genezing zal beginnen. ik schreef We dansten, ons verhaal van liefde en dementie om Maureen te eren – als rentmeester van haar nagedachtenis. Een maand nadat ze overleed, schreef ik een briefje dat nog steeds in mijn huis hing: ‘Maureen verdient een erfenis die veel verder gaat dan ik.’ Die genezingsreis stopt nooit.

Ik wens je een reis die je vreugde geeft. Omarm je boek – je liefdesbrief.

Het boek van Scott Rose waarin hij zijn reis met Maureen beschrijft is beschikbaar in hardcover, paperback en digitaal via Kindle.