De Washingtonpost benadrukte de talrijke gezondheidsverschillen waarmee vrouwen van kleur te maken krijgen wanneer zij of hun dierbaren de diagnose dementie krijgen in een Artikel van 9 december.

Het artikel gaat dieper in op de bevindingen van de Speciaal rapport 2021 van de Alzheimer's Association over raciale en etnische verschillen in dementiezorg. Jason Resendez, uitvoerend directeur van het UsAgainstAlzheimer's Center for Brain Health Equity, besprak hoe deze verschillen onevenredig veel invloed hebben op vrouwen van kleur.

“Mensen van kleur, maar vooral vrouwen van kleur, staan op zoveel manieren in het vizier van de dementiecrisis in ons land – van een groter risico op dementie, tot een grotere kans om als mantelzorger op te treden voor iemand met dementie, tot het feit dat hun economische zekerheid wordt bedreigd door de zorgverlening,” vertelde Resendez De Post.

FTD-verzorger Aisha Adkins vertelde over de moeilijke weg die haar familie aflegde toen ze erachter kwam dat haar moeder FTD had en hoe ze namens haar moeder opkwam voor antwoorden.

Toen Rose, de moeder van Adkins, een neuroloog bezocht om duidelijkheid te krijgen over de oorzaak van haar plotselinge gedragsverandering – ernstige stemmingswisselingen, opvliegend gedrag en verlies van kortetermijngeheugen – schreef de specialist haar problemen toe aan stress als gevolg van de menopauze.

Adkins geloofde dat er meer aan de hand was met haar moeder en zocht een andere mening. Rose kreeg toen de diagnose van Alzheimer op jonge leeftijd en kreeg medicijnen voorgeschreven die haar symptomen verergerden.

“Ze leek in rap tempo achteruit te gaan,” Adkins vertelde AFTD vorig jaar. “Ik heb me aangesloten bij een aantal online supportgroepen en wat vooronderzoek gedaan en zag dat er andere opties zijn, dat het een andere vorm van dementie zou kunnen zijn.”

Toen bij haar moeder in 2013 FTD werd vastgesteld, moest Adkins haar leven aanpassen om fulltime voor haar moeder te kunnen zorgen.

“De tijd die mijn leeftijdsgenoten besteedden aan het ontwikkelen van relaties en het vormen van gezinnen, besteedde ik aan de zorg voor mijn moeder,” zei ze. “Ik weet dat ik me echt heb gecommitteerd aan het geven van kwaliteitszorg aan haar, en dat ik me niet half heb gecommitteerd.”

Adkins vervolgde: "Je kunt urenlang vragen: 'Waarom? Waarom ik? Waarom mijn familie? Waarom mijn moeder?' De grotere vraag voor mij is altijd meer voor onderzoekers, voor financiers, voor de maatschappij als geheel — wat kunnen we doen om deze verschillen op te lossen?"

Lees het volledige artikel in de Washington Post hier.